woestijn mysteries
Door: wapoe
Blijf op de hoogte en volg Walter en Nicole
26 Maart 2017 | Peru, Lima
Dag allemaal,
Het leven oogt weer helemaal anders, ik zit hier op een dakterras twee hoog, eind van de dag, 6u. bloot bovenlijf, nog 32°C en een beetje vochtig in de hals, maar we hebben het liever zo. De mensen ogen beter geluimd, de stad is opener en mooier, de huizen zijn bepleisterd en hebben een laagje verf, het regent hier vrijwel nooit maar er is water - in Arequipa regende het alle dagen maar had het stadswater een levensgroot probleem. Ik ben er de McDonald's eens binnengestapt om er te gaan plassen, maar zelfs daar waren alle toiletten gebarricadeerd. Maar ik kan zeggen dat het de mensen weinig kan schelen. Er wordt niet geklaagd of geprotesteerd, iedereen loopt er goed gezind bij, lachend, altijd vriendelijk, altijd nieuwsgierig. Ze stellen honderduit vragen en willen vooral weten of je hun land ook zo bonito vindt? Blijkbaar vinden zij dat vast wel. Maar dan vragen ze waar jij vandaan komt en dan zeggen ze dat België ook bonito is, en dan heb ik toch zowat mijn twijfels. Peru is wel echt mooi, om de een of andere reden heb ik ook altijd van de woestijn gehouden, maar , zoals in de hele wereld in ontwikkeling, je kan geen kant opkijken of er ligt vuilnis. Dat was in heel Afrika zo, dat hebben we in Azië gezien en nu weer. Ik ben daarnet een honderd meter hoge zandduin opgeklommen om naar de zosondergang te kijken, maar dan kom ik weer terug met een lege bierfles - NEEN, niet van mij - en een paar plasticzakken. In het zand, in het water, in het gras... hopeloos. Maar ze zijn lief. Ze hebben van die wat bredere koppen en zware wenkbrauwen, gitzwart haar, maar ze lachen hun tanden bloot, mooie verzorgde tanden in een gebruind gelaat, geef toe. Ze zijn heel godsdienstig en hebben bijgevolg iets onderdanigs, niks opstandig of agressief. Toch hebben we op de dag van de vrouw een manifestatie gezien van vrouwen die getuigden van huishoudelijk geweld. We hebben er nog een tijdje staan op zien en dat was toch wel een heel andere kijk op de brave huisvader die wij hier zien rondlopen. Wij zullen nog een paar maand moeten blijven. Wie het allemaal wel weten zijn de Amerikanen.Vanmorgen een stuk of 5 aan een tafeltje naast ons en ze hadden het erover dat ge de dag van vandaag niet meer kunt reizen zonder angst. Stel je voor dat je in dit land om één of andere reden in de gevangenis terecht komt. Absolute horror x5. En den deze maar knarsetanden en handen wringen. Nogal wat liever in Peru in den bak dan in Amerika, peis ik.
De gemiddelde Peruviaan heeft zeker geen West Europees salaris, maar toch denk ik niet dat hij veel slechter leeft. Hij investeert veel minder in materiële welstand, huis, auto, noem maar op, maar hij eet goed, de kinderen gaan allemaal naar school ( in uniform dan nog wel) op elke hoek van de straat is er een apotheek, echt waar, meer apotheken dan kroegen.
Nasca is zo'n stadje, helemaal proper en schoon en vol apothekers, maar vooral rijk aan geschiedenis. De eerste dag hebben we een pre-inca vestiging bezocht. Tof, maar eigenlijk weinig opwindend. We dachten ons in de late namiddag in een museum wat meer te laten informeren, maar gelukkig heeft mijn poes een smartphone, want het was er bijna helemaal donker en de verlichting was slecht berekend op het vermogen, dus 50% zonder licht. Wij met het licht van de smartphone het museum rond. En slim dat we geworden zijn ! Maar de volgende dag was dan weer zo spannend dat het luguber was. We hebben een opengegraven Inca-kerkhof bezocht en gezien het in die regio maar 30 mm regent per jaar ( jaja, 30 mm!) zijn al die lijken helemaal bewaard gebleven (geen pieren in de grond). Zonder de bijbehorende fotoos gelooft ge ons niet, maar wacht tot ge ze ziet... Op de terugweg hebben we gevraagd om te stoppen aan een gewoon ordinair kerkhof en hebben we daar wat rondgewandeld kwestie van weer wat af te kikken, toch was ook dit geen gewoon kerkhof zoals wij dat gewoon zijn. Woestijn, wind, allemaal dubbele houten kruisen maar geen zerken, alles weggezakt, omgewaaid en krom, onder het zand... het eerste wat we gaan doen als we weer thuis zijn ? Juist ja.
Maar het beroemdste in Nasca zijn de lijnen. De fameuze lijnen ! Om kort te gaan : van 400 voor C tot ongeveer 600 na C hebben de Nasca Indianen in de nabije woestijn op een oppervlakte van bijna 500 km2 allemaal lijnen, vlakken en tekeningen gemaakt door steentjes uit het zand te verwijderen tot zo'n 5-7cm diepte. De tekeningen zijn tussen de 50 en de 400 m. lang en zijn heel precies. Ze beelden alles uit wat je je kan voorstellen, aap, walvis, mensen maar het meest befaamde en terugkomende is de eeuwige hummingbird, mijn geliefkoosde piepekoekeloerderke. Ge gelooft het niet, er is een slimme madam met veel diploma's, Maria Reich, die 50 jaar van haar leven heeft opgeofferd om te trachten een betekenis te vinden achter al die lijnen, geometrische oppervlakten en figuren, en natuurlijk zijn er dan nog een handvol fantasten die er een theorie over hebben uitgezonden, maar eigenlijk weten we het niet. Het meest voor de hand liggende is dat de mens gedurende 1000 jaar de aandacht heeft proberen te trekken van de goden om a.u.b. een beetje meer regen af te smeken dan die povere 30mm. Vanop het land kan je de beelden niet zien, maar vanuit de hemel..... Dus gaan de mensen meestal in een vliegtuigje een deel van het gebied overvliegen om een idee te krijgen. Wij hebben gekozen voor een uiteenzetting in het planetarium M. Reich, omdat je dan veel meer info meekrijgt en het hele gebied te zien krijgt - de vliegtuigjes doen maar een deel - dat, gecombineerd met een bezoek langs de weg en vanop een kijktorentje. Poesje heeft het zo verwoord: "strakjes naar nasca lijnen gaan kijken, dat zijn figuren gemaakt in de jaren stillekes toen ze nog gene matematic kenden en toch geometrische figuren maakten van honderden meters lang, ze konden ze niet eens bekijken vanuit de lucht want vliegerkes vlogen toen nog niet maar de goden, die konden alles zien! En zeg nu: is dat niet het belangrijkste int leven? "en ze droomt ervan voor jullie een fotoreportage te mogen maken....
En nu zitten we in een echte oase, Huacachina (danke Peru Hop), in de zandwoestijn. De oase is maar een goeie scheet groot: een plasje water tussen de palmbomen met een 50-tal hotelletjes errond. Er leven hoop en al een paar honderd mensen. Dat stelt allemaal niet veel voor, maar de kloe zijn de zandduinen errond. Echt indrukwekkend, volgens ons hoger dan de heuvels in de Ténéré voor wie dat iets zegt. Alle toeristische activiteiten zijn dan ook gericht rond en in het zand. De schupkens, rijfkens en potjes van het strand zijn vervangen door stoere 8 cylinder-zandbuggies van 4 tot 12 personen en sandboards ( als een groot skateboard, maar zonder wieltjes en met voetgrepen ). Tussen 11 en 4 is het zand veel te heet, en is er niks mogelijk behalve eieren bakken, maar voor en na donderen die monsters vol mensen de heuvels in. Wat wij hier dan doen ? Door het zand baggeren - wandelen dus - en onze liefde voor de woestijn koesteren en klimmen naar de zon tegen zonsondergang, dus vooral op onze adem trappen en dan toch ook weer begrijpen waar de siesta vandaan komt en waar hij toe dient. In het zwembad plonzen om wakker te worden... vakantie. Langs de andere kant, voor het eten moet ge hier niet zijn, dat is thuis beter. Kheb ook een paar fotokes gemaakt van de vervuiling van de woestijn om naar de Unesco te sturen, of wie gaat daarover ? In alle geval, we zijn hier nu drie nachten en dat is zat, dus we zitten hier op de bus te wachten en straks rijden we weer verder, maar twas mooi. Volgende stop wordt de kust, een plaatsje wat Paracas noemt. Tot ginder. Kusjes
Het leven oogt weer helemaal anders, ik zit hier op een dakterras twee hoog, eind van de dag, 6u. bloot bovenlijf, nog 32°C en een beetje vochtig in de hals, maar we hebben het liever zo. De mensen ogen beter geluimd, de stad is opener en mooier, de huizen zijn bepleisterd en hebben een laagje verf, het regent hier vrijwel nooit maar er is water - in Arequipa regende het alle dagen maar had het stadswater een levensgroot probleem. Ik ben er de McDonald's eens binnengestapt om er te gaan plassen, maar zelfs daar waren alle toiletten gebarricadeerd. Maar ik kan zeggen dat het de mensen weinig kan schelen. Er wordt niet geklaagd of geprotesteerd, iedereen loopt er goed gezind bij, lachend, altijd vriendelijk, altijd nieuwsgierig. Ze stellen honderduit vragen en willen vooral weten of je hun land ook zo bonito vindt? Blijkbaar vinden zij dat vast wel. Maar dan vragen ze waar jij vandaan komt en dan zeggen ze dat België ook bonito is, en dan heb ik toch zowat mijn twijfels. Peru is wel echt mooi, om de een of andere reden heb ik ook altijd van de woestijn gehouden, maar , zoals in de hele wereld in ontwikkeling, je kan geen kant opkijken of er ligt vuilnis. Dat was in heel Afrika zo, dat hebben we in Azië gezien en nu weer. Ik ben daarnet een honderd meter hoge zandduin opgeklommen om naar de zosondergang te kijken, maar dan kom ik weer terug met een lege bierfles - NEEN, niet van mij - en een paar plasticzakken. In het zand, in het water, in het gras... hopeloos. Maar ze zijn lief. Ze hebben van die wat bredere koppen en zware wenkbrauwen, gitzwart haar, maar ze lachen hun tanden bloot, mooie verzorgde tanden in een gebruind gelaat, geef toe. Ze zijn heel godsdienstig en hebben bijgevolg iets onderdanigs, niks opstandig of agressief. Toch hebben we op de dag van de vrouw een manifestatie gezien van vrouwen die getuigden van huishoudelijk geweld. We hebben er nog een tijdje staan op zien en dat was toch wel een heel andere kijk op de brave huisvader die wij hier zien rondlopen. Wij zullen nog een paar maand moeten blijven. Wie het allemaal wel weten zijn de Amerikanen.Vanmorgen een stuk of 5 aan een tafeltje naast ons en ze hadden het erover dat ge de dag van vandaag niet meer kunt reizen zonder angst. Stel je voor dat je in dit land om één of andere reden in de gevangenis terecht komt. Absolute horror x5. En den deze maar knarsetanden en handen wringen. Nogal wat liever in Peru in den bak dan in Amerika, peis ik.
De gemiddelde Peruviaan heeft zeker geen West Europees salaris, maar toch denk ik niet dat hij veel slechter leeft. Hij investeert veel minder in materiële welstand, huis, auto, noem maar op, maar hij eet goed, de kinderen gaan allemaal naar school ( in uniform dan nog wel) op elke hoek van de straat is er een apotheek, echt waar, meer apotheken dan kroegen.
Nasca is zo'n stadje, helemaal proper en schoon en vol apothekers, maar vooral rijk aan geschiedenis. De eerste dag hebben we een pre-inca vestiging bezocht. Tof, maar eigenlijk weinig opwindend. We dachten ons in de late namiddag in een museum wat meer te laten informeren, maar gelukkig heeft mijn poes een smartphone, want het was er bijna helemaal donker en de verlichting was slecht berekend op het vermogen, dus 50% zonder licht. Wij met het licht van de smartphone het museum rond. En slim dat we geworden zijn ! Maar de volgende dag was dan weer zo spannend dat het luguber was. We hebben een opengegraven Inca-kerkhof bezocht en gezien het in die regio maar 30 mm regent per jaar ( jaja, 30 mm!) zijn al die lijken helemaal bewaard gebleven (geen pieren in de grond). Zonder de bijbehorende fotoos gelooft ge ons niet, maar wacht tot ge ze ziet... Op de terugweg hebben we gevraagd om te stoppen aan een gewoon ordinair kerkhof en hebben we daar wat rondgewandeld kwestie van weer wat af te kikken, toch was ook dit geen gewoon kerkhof zoals wij dat gewoon zijn. Woestijn, wind, allemaal dubbele houten kruisen maar geen zerken, alles weggezakt, omgewaaid en krom, onder het zand... het eerste wat we gaan doen als we weer thuis zijn ? Juist ja.
Maar het beroemdste in Nasca zijn de lijnen. De fameuze lijnen ! Om kort te gaan : van 400 voor C tot ongeveer 600 na C hebben de Nasca Indianen in de nabije woestijn op een oppervlakte van bijna 500 km2 allemaal lijnen, vlakken en tekeningen gemaakt door steentjes uit het zand te verwijderen tot zo'n 5-7cm diepte. De tekeningen zijn tussen de 50 en de 400 m. lang en zijn heel precies. Ze beelden alles uit wat je je kan voorstellen, aap, walvis, mensen maar het meest befaamde en terugkomende is de eeuwige hummingbird, mijn geliefkoosde piepekoekeloerderke. Ge gelooft het niet, er is een slimme madam met veel diploma's, Maria Reich, die 50 jaar van haar leven heeft opgeofferd om te trachten een betekenis te vinden achter al die lijnen, geometrische oppervlakten en figuren, en natuurlijk zijn er dan nog een handvol fantasten die er een theorie over hebben uitgezonden, maar eigenlijk weten we het niet. Het meest voor de hand liggende is dat de mens gedurende 1000 jaar de aandacht heeft proberen te trekken van de goden om a.u.b. een beetje meer regen af te smeken dan die povere 30mm. Vanop het land kan je de beelden niet zien, maar vanuit de hemel..... Dus gaan de mensen meestal in een vliegtuigje een deel van het gebied overvliegen om een idee te krijgen. Wij hebben gekozen voor een uiteenzetting in het planetarium M. Reich, omdat je dan veel meer info meekrijgt en het hele gebied te zien krijgt - de vliegtuigjes doen maar een deel - dat, gecombineerd met een bezoek langs de weg en vanop een kijktorentje. Poesje heeft het zo verwoord: "strakjes naar nasca lijnen gaan kijken, dat zijn figuren gemaakt in de jaren stillekes toen ze nog gene matematic kenden en toch geometrische figuren maakten van honderden meters lang, ze konden ze niet eens bekijken vanuit de lucht want vliegerkes vlogen toen nog niet maar de goden, die konden alles zien! En zeg nu: is dat niet het belangrijkste int leven? "en ze droomt ervan voor jullie een fotoreportage te mogen maken....
En nu zitten we in een echte oase, Huacachina (danke Peru Hop), in de zandwoestijn. De oase is maar een goeie scheet groot: een plasje water tussen de palmbomen met een 50-tal hotelletjes errond. Er leven hoop en al een paar honderd mensen. Dat stelt allemaal niet veel voor, maar de kloe zijn de zandduinen errond. Echt indrukwekkend, volgens ons hoger dan de heuvels in de Ténéré voor wie dat iets zegt. Alle toeristische activiteiten zijn dan ook gericht rond en in het zand. De schupkens, rijfkens en potjes van het strand zijn vervangen door stoere 8 cylinder-zandbuggies van 4 tot 12 personen en sandboards ( als een groot skateboard, maar zonder wieltjes en met voetgrepen ). Tussen 11 en 4 is het zand veel te heet, en is er niks mogelijk behalve eieren bakken, maar voor en na donderen die monsters vol mensen de heuvels in. Wat wij hier dan doen ? Door het zand baggeren - wandelen dus - en onze liefde voor de woestijn koesteren en klimmen naar de zon tegen zonsondergang, dus vooral op onze adem trappen en dan toch ook weer begrijpen waar de siesta vandaan komt en waar hij toe dient. In het zwembad plonzen om wakker te worden... vakantie. Langs de andere kant, voor het eten moet ge hier niet zijn, dat is thuis beter. Kheb ook een paar fotokes gemaakt van de vervuiling van de woestijn om naar de Unesco te sturen, of wie gaat daarover ? In alle geval, we zijn hier nu drie nachten en dat is zat, dus we zitten hier op de bus te wachten en straks rijden we weer verder, maar twas mooi. Volgende stop wordt de kust, een plaatsje wat Paracas noemt. Tot ginder. Kusjes
-
26 Maart 2017 - 19:35
Margriet:
Wat een schitterend verhaal weer, en ja die liefde voor het droge woestijn landschap, dat deel ik met jullie...jammer die vervuiling ook daar...ik geniet met jullie mee. Dank!! En ik wacht op het volgende verhaal en jullie maar lekker genieten ondertussen.
-
26 Maart 2017 - 19:54
Renée:
prachtig verhaal.Jammer van de vervuiling,maar ja die is overal aanwezig ,zelfs nog in ons eigen land.
Ga daar maar eens wandelen in de vrije natuur , dan kom je ook stortplaatsen tegen.
Spijtig dat ik deze reis niet zelf kan maken, maar dankzij jullie kan ik er toch ook van genieten.
Heb dikwijls aan jullie gedacht toen we op het nieuws die aardverschuivingen in Peru zagen.
Geniet er nog van en vergeet niet ons ook een mooi reismoment te bezorgen.
smakkertjes
Renée en Eddy -
27 Maart 2017 - 08:50
Guy:
Sta de popelen om al de foto's te zien en jullie verhalen te horen.Geniet er nog van aan zeeke. -
27 Maart 2017 - 13:57
Eddy. Brigitte:
Je hebt zo van die locaties die je meer bekoren dan de andere maar de uitgestrekte hete woestijn met zijn zandduinen spreken tot ons verbeelding en vooral bij zonsondergang.
Geniet van al dit mooie wat de natuur jullie toont ,spijtig dat sommige daar geen respect voor hebben. Walter is er in de omgeving van die oase geen schorpioenen gevaar . Vele groetjes uit het frisse maar zonnige Vlaanderen. E&B -
27 Maart 2017 - 15:43
Eric Coenen:
Nog een fijn einde van jullie avontuurlijke reis toegewenst. De verhalen/foto's hoor/zie ik binnenkort wel.
Ik mail jullie nog binnenkort na jullie terugkeer in Funcho. Eric -
27 Maart 2017 - 18:22
Michel En Greet:
Fijn te lezen dat jullie het ginds volledig naar jullie zin hebben.
Geniet nog met volle teugen van jullie laatste dagen.
Wij zien toch al uit naar jullie terugkeer in Funcho.
Tijd om Medronho te stoken.
Ik zit volledig door mijn reserve.
Ik heb nog een restje en ga dit nu drinken op jullie gezondheid ;-)
Hou het nog veilig. -
28 Maart 2017 - 11:46
Rita Lambrechts :
Krijg dit nu pas te lezen op de tablet van Paul PC is efkes kapot. Ben erg benieuwd naar foto's van die duinen hoger dan in de Tenere! ? Tot binnenkort in Portugal -
30 Maart 2017 - 12:08
Martin En Anneke:
Fantastische beschrijving van de woestijn, het moeizame beklimmen van de zandduinen en ook het genieten! Wij kijken, net als andere reageerders, uit naar jullie foto's!
We kijken alweer uit naar jullie volgende verslag! Groeten vanuit bloesemend Rijnsburg, Martin en Anneke.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
