Bamboebabbel
Door: wapoe
Blijf op de hoogte en volg Walter en Nicole
19 April 2019 | Costa Rica, San José
Sorry chicos, tis weer van dat. Het internet is hier niet krachtig genoeg om poesje haar fotoreeks op te loaden, zelfs max verkleind, dus krijgen jullie nu alvast tekst en uitleg, en de beeldjes volgen later. Niet wenen hė...
Dag lieve allemaal,
zo, klavier op nederlands gezet en daar gaan we weer. We zijn weer zuidwaarts gereden. Terug naar de kust, terug naar de Pascific Ocean. Doel was Quepos, maar daar zijn we niet geraakt. Nachtje overgebleven op een ultrasmalle landtong in de Golf de Nicoya. Blijkbaar een heel visrijke golf want we hebben een heerlijk visje gesnoept. Met airconditioning moeten slapen, want de hotelkamer gaf uit op een patio en alles was ingesloten en bloedheet. Gelukkig (inbegrepen) een lekker fruitontbijt op een buitenterras op de zeedijk, en over dat fruit moeten we het toch nog maar eens hebben.
Regelmatig langs de kant van de weg zijn er reuzefruitstallen. Fruit wordt ook overal doorheen het land verbouwd. Je kan alles vinden, maar wij profiteren vooral van wat bij ons óf heel duur óf zelden echt lekker is. Hier vullen we alle dagen onze ontbijt kom met ananas, papaya en mango, en ons poesje kan natuurlijk nog steeds niet zonder haar banaantje. Alles aan de bomen gerijpt, smaakt als engeltjespis. Maar, net als thuis, het kost me natuurlijk elke ochtend wel een dik half uur om alles in het kommetje te krijgen.
Om dan uiteindelijk toch in Quepos te geraken, net op tijd voor een zonsondergang boven de oceaan, vanop een heel mooie locatie, spectaculair. Oei, ik zou het nog bijna vergeten, onderweg gestopt op een plaatsje boven de zee om een plasje te plegen, en wat zit daar boven onze kop? Twee reusachtige Ara Macau, de grootste kleuren papegaai. Kippenvel krijgt ge der van. Gelukkig zijn ze op een bepaald moment opgevlogen, anders hadden we daar waarschijnlijk nog gestaan. De ganse tijd aan onze verrekijkers gekluisterd maar vergeten fotootjes te pakken. Maar ze staan zowiezo op elk folderte van CR, dus dat maakt niet uit.
De volgende dag platte rust. Niet thuis of niet op het strand maar in een kamer in een privékliniek. Enfin, platte rust was het eigenlijk niet want ik heb de hele tijd op bed liggen fietsen na een faciaal lavement en poesje heeft op een stoeltje gezeten. Om lange stomme verhalen kort te maken, ondanks al dat fruit is mijn stoelgang hier al sinds dag 1 geblokkeerd, dus das niet te houden.
Maar de dag daarop hebben we het Antonio Manuel Park helemaal doorkruist, op papier het mooiste park van CR, maar behalve dat de paden mooier gemaakt en afgebakend waren en de borden veel uitleg gaven, hebben we toch zeker niet meer gezien dan elders. Wel speciaal waren de Squirel Monkeys (eekhoorn aapjes) die we ook vlakbij hadden, plus een hertje - ook nog niet tegengekomen. T was erook weer wat te warm voor mijn Poes en de zee was haar te wild... Mooie zichten wel.
Van Quepos zijn we naar Uvita gereden waar we in twee verschillende lodges verbleven hebben. De eerste op loopafstand van een strand - National Park - waar blijven ze het halen. Mooie stranden zijn publiek en gratis, dus maken ze er maar weer een Park van, groene zone op de kaart, en dan kunnen ze er toch weer geld voor vragen, want ze moeten het toch beschermen, niet? Daar 2 nachtjes gebleven en gewandeld, en dan naar een groene lodge in het woud, alles in hout tussen de bomen, eigen krokodil aan huis, schoenen uit aan de ingang, geen glas in de ruimten die vensters heten, lage muren met opening tussen dak en muur, die stijl. Van daaruit zit ik nu te schrijven, in de bries van een staanventilator, maar het is 20.30 en we gaan nù eten.
De wandelwegen aldaar waren langs een bergrivier met watervallen en poeltjes. De eerste dag gesympathiseerd met een plezante lokale familie met 2 kinderen die het zalig vonden ons alles te leren kennen. Op hun aanraden de volgende dag andere richting uit, langs de hoogste dikste bamboe ooit gezien, dus daar wel fotootjes van genomen. Aan het poeltje waar we gaan zwemmen zijn - oh zo mooi - weer een lokale bende ontmoet, maar niet moeilijk, die waren voorwaar Duvel aan het drinken, de enige echte Moortgat uit Breendonk. Ze vonden het nl het beste bier van de wereld. Hoe bestaat het?
Mooi plaatsje maar ook daar moesten we weer weg. Terug binnenland in, noordwaarts, afstand weer net iets teveel om rustig reizend in 1 keer te doen, dus gaan slapen aan de oever van een brede tropische rivier. Geen tijd om 1 van de 100 aangeboden boot-tours te maken maar heerlijk gegeten en gedronken boven de rivier-drukte tot het bedtijd werd.
Ook weer niet vergeten - woensdagavond - om aan mijn biljartmaatjes te denken, dus uit solidariteit ook maar weer eens een keu vastgepakt. Wat heerlijk zo te winnen zonder die tegenstand.
Vannacht slapen we bovenop een berg, mooie houten hut met pracht van een uitzicht, en morgen weer de brousse in, ook in een houten hut, maar dan op palen gebouwd, dus voor een volgend verhaal....
Dikke kussen en zalig Pasen ondertussen.
Dag lieve allemaal,
zo, klavier op nederlands gezet en daar gaan we weer. We zijn weer zuidwaarts gereden. Terug naar de kust, terug naar de Pascific Ocean. Doel was Quepos, maar daar zijn we niet geraakt. Nachtje overgebleven op een ultrasmalle landtong in de Golf de Nicoya. Blijkbaar een heel visrijke golf want we hebben een heerlijk visje gesnoept. Met airconditioning moeten slapen, want de hotelkamer gaf uit op een patio en alles was ingesloten en bloedheet. Gelukkig (inbegrepen) een lekker fruitontbijt op een buitenterras op de zeedijk, en over dat fruit moeten we het toch nog maar eens hebben.
Regelmatig langs de kant van de weg zijn er reuzefruitstallen. Fruit wordt ook overal doorheen het land verbouwd. Je kan alles vinden, maar wij profiteren vooral van wat bij ons óf heel duur óf zelden echt lekker is. Hier vullen we alle dagen onze ontbijt kom met ananas, papaya en mango, en ons poesje kan natuurlijk nog steeds niet zonder haar banaantje. Alles aan de bomen gerijpt, smaakt als engeltjespis. Maar, net als thuis, het kost me natuurlijk elke ochtend wel een dik half uur om alles in het kommetje te krijgen.
Om dan uiteindelijk toch in Quepos te geraken, net op tijd voor een zonsondergang boven de oceaan, vanop een heel mooie locatie, spectaculair. Oei, ik zou het nog bijna vergeten, onderweg gestopt op een plaatsje boven de zee om een plasje te plegen, en wat zit daar boven onze kop? Twee reusachtige Ara Macau, de grootste kleuren papegaai. Kippenvel krijgt ge der van. Gelukkig zijn ze op een bepaald moment opgevlogen, anders hadden we daar waarschijnlijk nog gestaan. De ganse tijd aan onze verrekijkers gekluisterd maar vergeten fotootjes te pakken. Maar ze staan zowiezo op elk folderte van CR, dus dat maakt niet uit.
De volgende dag platte rust. Niet thuis of niet op het strand maar in een kamer in een privékliniek. Enfin, platte rust was het eigenlijk niet want ik heb de hele tijd op bed liggen fietsen na een faciaal lavement en poesje heeft op een stoeltje gezeten. Om lange stomme verhalen kort te maken, ondanks al dat fruit is mijn stoelgang hier al sinds dag 1 geblokkeerd, dus das niet te houden.
Maar de dag daarop hebben we het Antonio Manuel Park helemaal doorkruist, op papier het mooiste park van CR, maar behalve dat de paden mooier gemaakt en afgebakend waren en de borden veel uitleg gaven, hebben we toch zeker niet meer gezien dan elders. Wel speciaal waren de Squirel Monkeys (eekhoorn aapjes) die we ook vlakbij hadden, plus een hertje - ook nog niet tegengekomen. T was erook weer wat te warm voor mijn Poes en de zee was haar te wild... Mooie zichten wel.
Van Quepos zijn we naar Uvita gereden waar we in twee verschillende lodges verbleven hebben. De eerste op loopafstand van een strand - National Park - waar blijven ze het halen. Mooie stranden zijn publiek en gratis, dus maken ze er maar weer een Park van, groene zone op de kaart, en dan kunnen ze er toch weer geld voor vragen, want ze moeten het toch beschermen, niet? Daar 2 nachtjes gebleven en gewandeld, en dan naar een groene lodge in het woud, alles in hout tussen de bomen, eigen krokodil aan huis, schoenen uit aan de ingang, geen glas in de ruimten die vensters heten, lage muren met opening tussen dak en muur, die stijl. Van daaruit zit ik nu te schrijven, in de bries van een staanventilator, maar het is 20.30 en we gaan nù eten.
De wandelwegen aldaar waren langs een bergrivier met watervallen en poeltjes. De eerste dag gesympathiseerd met een plezante lokale familie met 2 kinderen die het zalig vonden ons alles te leren kennen. Op hun aanraden de volgende dag andere richting uit, langs de hoogste dikste bamboe ooit gezien, dus daar wel fotootjes van genomen. Aan het poeltje waar we gaan zwemmen zijn - oh zo mooi - weer een lokale bende ontmoet, maar niet moeilijk, die waren voorwaar Duvel aan het drinken, de enige echte Moortgat uit Breendonk. Ze vonden het nl het beste bier van de wereld. Hoe bestaat het?
Mooi plaatsje maar ook daar moesten we weer weg. Terug binnenland in, noordwaarts, afstand weer net iets teveel om rustig reizend in 1 keer te doen, dus gaan slapen aan de oever van een brede tropische rivier. Geen tijd om 1 van de 100 aangeboden boot-tours te maken maar heerlijk gegeten en gedronken boven de rivier-drukte tot het bedtijd werd.
Ook weer niet vergeten - woensdagavond - om aan mijn biljartmaatjes te denken, dus uit solidariteit ook maar weer eens een keu vastgepakt. Wat heerlijk zo te winnen zonder die tegenstand.
Vannacht slapen we bovenop een berg, mooie houten hut met pracht van een uitzicht, en morgen weer de brousse in, ook in een houten hut, maar dan op palen gebouwd, dus voor een volgend verhaal....
Dikke kussen en zalig Pasen ondertussen.
-
19 April 2019 - 13:50
Desiree:
Weer veel beleefd en veel kilometertjes gemaakt.
Prettige paasdagen en geniet nog lekker van de vakantie.
Groetjes -
19 April 2019 - 14:37
Guido:
Wereldreizigers opgelet hé want die ara's kunnen spreken en geluiden nadoen... 't is maar da ge 't weet.
Van dat fruit blijft ne mens maar eten zolang je in CR zijt, da's de gewoonte en ja inderdaad,
Quepos is zo'n beetje het "voorportaal" van de hemel nietwaar !
Mimi is voor 2 weken op "ziekenzorg" naar België maar komt in een paasklok zondag terug. Heb dus (nog)volop de tijd om al jullie stukjes nog eens te lezen. Je weet, waar het hart van vol is daar loopt de mond van over en ja, mijn goesting voor CR is beslist nog niet gestild, zelfs al word ik met 75 stilaan nen ouwen vent.
Geniet er nog veel van en tot binnenkort. Groetjes en een dikke kus. Guido -
19 April 2019 - 14:39
Mieke En Ivo :
Potverdorie Nicole en Walter, je verhalen doen ons watertanden! Het is om zo te vertrekken. We kijken altijd ongeduldig uit naar je volgend verslag. Zalig lijkt het allemaal. De groetjes en genieten maar! -
19 April 2019 - 16:42
Guy:
Als ik Julie verhalen lees voel ik mij in vakantiesfeer en alle dagen genieten van het heerlijk fruit. -
20 April 2019 - 16:54
Frank:
't Is genieten hoor. Verzorg je W. Xn -
21 April 2019 - 08:00
Reneewouters:
Eindelijk het huis terug voor ons alleen .Iedereen is huiswaarts vertrokken.Hier regent het al 3 dagen ,dus in Portugal zal het ook wel nat zijn.Verhalen om van te watertanden,maar de vochtigheid is me wat te groot.Geniet er nog van.
P.S. Als wereldreiziger steeds een lavement bij je hebben is veel gemakkelijker.
grtjs Renée -
23 April 2019 - 04:30
Martin En Anneke:
We genieten van jullie verhalen! En reizen mee met jullie. We kijken alweer uit naar het volgende verhaal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
