Seafood
Door: wapoe
Blijf op de hoogte en volg Walter en Nicole
28 April 2011 | Vietnam, Nha Trang
Lieve vrienden,
Blubblubblub, terug boven water. Eigenlijk alleen maar omdat het veel te druk was en omdat het weer veel te mooi was om te gaan zitten schrijven. De laatste brief dateert vanuit Ho Chi Minh City, of Saigon voor de Amerikaanse filmkijkers, een veel te drukke hoofdstad, veel te warm en vochtig ook, veel te gepolueerd, dus daar blijf je graag al eens een paar uurtjes rustig teruggetrokken zitten schrijven. Maar van daaruit zijn we de bergen ingetrokken met een slaapbus. 's Avonds om 10 uur vertrokken en des morgens om 6 uur aangekomen. Just niks gezien maar heerlijk languit platgelegen en geslapen. Uitgestapt op 2000 m hoogte, een graad of 7 a 8 koeler, weg uit de hoge vochtigheidsgraad van de Mekong, een verademing. Kamer gezocht met zoveel mogelijk vensters en hup, een brommertje op en rondrijden, de bergen in, altijd weer naar meren - waar halen ze het toch - heel mooi trouwens, zeg maar zuid Portugal maar dan met heel veel pijnbomen, dus meer iets van zuid Frankrijk misschien, maar dan 69 keer armer, zoek het maar uit. Zelf noemen ze het the highlands, maar das dan weer een beetje overdreven. Dalat noemt het stadje, ten noorden van HCMC. En zoals in alle hoge landen is er veel gras en waar veel gras is zijn veel koeien en waar veel koeien zijn is er melk en waar er melk is is mijn Poes dolgelukkig. Verse koele melk, ze was der niet van weg te houden. Veel fruit ook, veel groenten, veel bloemen, ze maken er zelfs wijn, Dalat Wine, en we hebben er twee flessen van geprobeerd. De eerste was een soort zoete aperitiefwijn en dus niet echt direkt ons ding. De tweede was een wrange goedkope Franse wijn en das ook niet onze smaak dus maar weer aan het bier...
Na een dag of 5 daar toch weer moeten vertrekken, een beetje in tijdnood, omdat ondertussen ons aangetrouwd Vietnamees nichtje geboekt had voor ons om te vliegen van Nha Trang naar Hanoi op 29 april. En der blijft nog zoveel te genieten van de kust. Dus weer de bus in, dit keer bij dag en rechtzittend, de rit van Dalat naar de kust is echt de moeite waard de oogjes open te houden. Poesje heeft wel een uur met bonkend hart en dichtgeknepen keel zitten panikeren wegens bosbranden, maar het bleken allemaal gecontroleerde branden te zijn om ofwel brandgangen te maken zonder zwaar materieel, en dat gebeurde heel propertjes en afgelijnd, spijtig dat we dat niet van dichtbij kunnen bestuderen hebben. Verder branden ze ook nog veel stukken land af om ze vervolgens te bewerken, zelfs in de vlaktes worden de geoogste rijstvelden afgebrand om weer klaar te maken voor de volgende campagne. Poesje weer gerust. Honderden kilometers door groene bergen gereden, heel dun bevolkt en weinig verkeer, eerder hutten dan huizen met af en toe natuurlijk toch een dikke villa van de lokale financiele krachtpatser ertussen, maar dat ziet ge dus echt overal.
Als ge de bergen uitrijdt doemt gelijk de zee voor je op. Of dat over de hele Vietnamese kust zo is weet ik niet, maar het stukje waar wij nu zitten is prachtig. Maar toch weer eerst op mooie-kamer-jacht, want het paleis wat we via internet geboekt hadden bleek toch geen zeezicht en met maar 1 vensterke en een luttele 16 m2 totaal ondermaats. Dus NEE, niet gelijk een brommertje huren en trotten, eerst een mooie kamer zoeken! Nu hebben we een balkonneke met zeezicht en drie vensters, kan het nog mooier? De dag daarop toch weer brommertje. Het geeft je de vrijheid alles op je eigen manier te ontdekken zonder af te hangen van georganiseerde "tours" die je van her naar der sleuren en waarvan je zelf niet eens de helft zou aangestipt hebben. Brommer rijden in deze landen is ook een verslaving. Al het bloed kruipt onder je oksels want je aders zitten vol adrenaline. Duizenden brommertjes om je heen, en ze komen allemaal naar mij, oh, weet je wat ik zie als ik ... Iedereen rijdt waar hij wil rijden, draait naar waar hij wil draaien, je gebruikt gewoon je...claxon. Juist ja, kijken moet je niet, pinken nog minder, arm uitsteken, laame nie lachen. Voetgangers doen hetzelfde, fietsers ook, en, als ze er zijn, autos, bussen, vrachtwagens, claxonneer en rij. Als je aan een kruispunt stopt ben je hopeloos verloren en sta je daar een uur te blinken. Doorrijden en claxonneren, zwenken en uitwijken, doorrijden, nee niet remmen, claxon! Kheb het al wat geleerd, en ik moet zeggen, kheb er lol in, het werkt verslavend. Kwas al geen grote voorstander van nodeloos pinken voor je afdraait, maar dit zijn de botsautootjes van toen we kind waren maar dan in 't serieus. Enfin, doel de eerste dag: een verafgelegen rustige beach met hutjes op het strand waar men je overheerlijke zeevruchten bereidt, je doet een zwemmetje en hup, de hangmat in voor een uurtje. Dag erop de andere kant uitgereden, wat verder moeten rijden - 47 km - maar weer een paradijsje gevonden. Daar hadden ze alleen maar een BBQ, maar twas weer even lekker en prachtig. Weet je dat we hier zelfs Carapao (met tilletje) gevonden hebben - hebben we in Portugal ook. Maar voor de rest heel veel vis die ik nooit gezien heb, laat staan gegeten. Vandaag weer van dat, zelfs met oesters vooraf, en wat voor een kanjers, maar morgen moeten we van ons schoonnichtje absoluut een modderbad gaan nemen, daar wordt je mooi en gezond van. Morgenavond vliegen naar Hanoi. Tot dan.
Zoentjes van ons twee.
Blubblubblub, terug boven water. Eigenlijk alleen maar omdat het veel te druk was en omdat het weer veel te mooi was om te gaan zitten schrijven. De laatste brief dateert vanuit Ho Chi Minh City, of Saigon voor de Amerikaanse filmkijkers, een veel te drukke hoofdstad, veel te warm en vochtig ook, veel te gepolueerd, dus daar blijf je graag al eens een paar uurtjes rustig teruggetrokken zitten schrijven. Maar van daaruit zijn we de bergen ingetrokken met een slaapbus. 's Avonds om 10 uur vertrokken en des morgens om 6 uur aangekomen. Just niks gezien maar heerlijk languit platgelegen en geslapen. Uitgestapt op 2000 m hoogte, een graad of 7 a 8 koeler, weg uit de hoge vochtigheidsgraad van de Mekong, een verademing. Kamer gezocht met zoveel mogelijk vensters en hup, een brommertje op en rondrijden, de bergen in, altijd weer naar meren - waar halen ze het toch - heel mooi trouwens, zeg maar zuid Portugal maar dan met heel veel pijnbomen, dus meer iets van zuid Frankrijk misschien, maar dan 69 keer armer, zoek het maar uit. Zelf noemen ze het the highlands, maar das dan weer een beetje overdreven. Dalat noemt het stadje, ten noorden van HCMC. En zoals in alle hoge landen is er veel gras en waar veel gras is zijn veel koeien en waar veel koeien zijn is er melk en waar er melk is is mijn Poes dolgelukkig. Verse koele melk, ze was der niet van weg te houden. Veel fruit ook, veel groenten, veel bloemen, ze maken er zelfs wijn, Dalat Wine, en we hebben er twee flessen van geprobeerd. De eerste was een soort zoete aperitiefwijn en dus niet echt direkt ons ding. De tweede was een wrange goedkope Franse wijn en das ook niet onze smaak dus maar weer aan het bier...
Na een dag of 5 daar toch weer moeten vertrekken, een beetje in tijdnood, omdat ondertussen ons aangetrouwd Vietnamees nichtje geboekt had voor ons om te vliegen van Nha Trang naar Hanoi op 29 april. En der blijft nog zoveel te genieten van de kust. Dus weer de bus in, dit keer bij dag en rechtzittend, de rit van Dalat naar de kust is echt de moeite waard de oogjes open te houden. Poesje heeft wel een uur met bonkend hart en dichtgeknepen keel zitten panikeren wegens bosbranden, maar het bleken allemaal gecontroleerde branden te zijn om ofwel brandgangen te maken zonder zwaar materieel, en dat gebeurde heel propertjes en afgelijnd, spijtig dat we dat niet van dichtbij kunnen bestuderen hebben. Verder branden ze ook nog veel stukken land af om ze vervolgens te bewerken, zelfs in de vlaktes worden de geoogste rijstvelden afgebrand om weer klaar te maken voor de volgende campagne. Poesje weer gerust. Honderden kilometers door groene bergen gereden, heel dun bevolkt en weinig verkeer, eerder hutten dan huizen met af en toe natuurlijk toch een dikke villa van de lokale financiele krachtpatser ertussen, maar dat ziet ge dus echt overal.
Als ge de bergen uitrijdt doemt gelijk de zee voor je op. Of dat over de hele Vietnamese kust zo is weet ik niet, maar het stukje waar wij nu zitten is prachtig. Maar toch weer eerst op mooie-kamer-jacht, want het paleis wat we via internet geboekt hadden bleek toch geen zeezicht en met maar 1 vensterke en een luttele 16 m2 totaal ondermaats. Dus NEE, niet gelijk een brommertje huren en trotten, eerst een mooie kamer zoeken! Nu hebben we een balkonneke met zeezicht en drie vensters, kan het nog mooier? De dag daarop toch weer brommertje. Het geeft je de vrijheid alles op je eigen manier te ontdekken zonder af te hangen van georganiseerde "tours" die je van her naar der sleuren en waarvan je zelf niet eens de helft zou aangestipt hebben. Brommer rijden in deze landen is ook een verslaving. Al het bloed kruipt onder je oksels want je aders zitten vol adrenaline. Duizenden brommertjes om je heen, en ze komen allemaal naar mij, oh, weet je wat ik zie als ik ... Iedereen rijdt waar hij wil rijden, draait naar waar hij wil draaien, je gebruikt gewoon je...claxon. Juist ja, kijken moet je niet, pinken nog minder, arm uitsteken, laame nie lachen. Voetgangers doen hetzelfde, fietsers ook, en, als ze er zijn, autos, bussen, vrachtwagens, claxonneer en rij. Als je aan een kruispunt stopt ben je hopeloos verloren en sta je daar een uur te blinken. Doorrijden en claxonneren, zwenken en uitwijken, doorrijden, nee niet remmen, claxon! Kheb het al wat geleerd, en ik moet zeggen, kheb er lol in, het werkt verslavend. Kwas al geen grote voorstander van nodeloos pinken voor je afdraait, maar dit zijn de botsautootjes van toen we kind waren maar dan in 't serieus. Enfin, doel de eerste dag: een verafgelegen rustige beach met hutjes op het strand waar men je overheerlijke zeevruchten bereidt, je doet een zwemmetje en hup, de hangmat in voor een uurtje. Dag erop de andere kant uitgereden, wat verder moeten rijden - 47 km - maar weer een paradijsje gevonden. Daar hadden ze alleen maar een BBQ, maar twas weer even lekker en prachtig. Weet je dat we hier zelfs Carapao (met tilletje) gevonden hebben - hebben we in Portugal ook. Maar voor de rest heel veel vis die ik nooit gezien heb, laat staan gegeten. Vandaag weer van dat, zelfs met oesters vooraf, en wat voor een kanjers, maar morgen moeten we van ons schoonnichtje absoluut een modderbad gaan nemen, daar wordt je mooi en gezond van. Morgenavond vliegen naar Hanoi. Tot dan.
Zoentjes van ons twee.
-
28 April 2011 - 14:18
Pa En Ma:
ja, wat een mailtje alweer,vol prachtige foto's, om jaloers van te zijn,Precies 2 motocrossers 'we gunnen jullie deze prachtige reis we gunnen jullie nog leuke dagen bij stef en familie kusjes pa ma -
28 April 2011 - 16:00
Felix En Anja:
wij genieten mee van jullie reis , maar hebben geen last van de claxons , heel veel plezier nog ,
Felix -
28 April 2011 - 17:33
Kris:
Amai, schattekes, jullie hebben het daar fantastisch. Plezant om het reisje zo door jullie verslagen mee te maken. We kommen ààààààààààààààààf! -
28 April 2011 - 17:58
Guy:
Walter, Ik denk dat je met volle goesting aan je brommertje in Portugal zult werken om rijvaardig te maken. Maar geen nood de claxon moet je niet maken want daar heb je daar niet nodig. Vergeet mijn emmertje zand niet voor mijn terras want zandmannetje heb ik nog niet gezien. Groetjes aan Stef en de familie. -
29 April 2011 - 07:33
Gerda:
Wat een prachtige foto's weer. Beslist een andere wereld. Fijn dat jullie zo genieten. Wees asjeblieft voorzichtig op die brommertjes. Het ziekenhuis lijkt mij daar geen optie.
Veel plezier in het modderbad.
Liefs en groetjes,
Gerda en Simon -
29 April 2011 - 14:12
Desiree:
Al weer een mooi verslag.
Geniet ervan.
Groetjes Desiree -
01 Mei 2011 - 19:58
Eric:
Bedankt voor de update van jullie reis en de mooie foto's die veel verduidelijken. Vooral die foto van het meer vind ik prachtig. Genieten maar... -
03 Mei 2011 - 06:41
Os Rosnales:
Optimo. Groeten aldaar. Tot meeeeer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
