Epiloog

Dag lieve lezertjes,

Ziehier het epiloog. Ik begin het te schrijven in de vlieghaven van Johannesburg, omdat mijn hartje nog naklopt van een lange diskussie met de receptionist van ons autootje. Hij had natuurlijk de ster in de voorruit gezien (herinner wat we schreven in de Kwazulunatal brief : geen verzekering gepakt voor de voorruit, knal een steen erin en dus een ster, maar preventief 5 sterretjes laten aanduiden op het inspectieformulier) en hulp, hij wist dat DEZE ster niet bestond en anders wordt aangeduid dan op mijn vodje papier. Maar den deze zag zijn vakantiefaktuur al met 500 € oplopen en heeft zich verdedigd als een duivel in een wijwatervat. Kheb gezworen, geroepen, gelogen, streng en kwaad geweest, lief en slijm, en dan nog het ergste, kheb zelfs 2 € service aangeboden (de rest van onze ZAR muntjes). En geloof het of niet, tis gelukt als tgoed is, als ze achteraf toch geen voorruit aftrekken van mijn garantie. Maar ik denk van niet en das zeker omdat jullie allemaal geduimd hebben – zoals gevraagd – bedankt!!
En nu zitten we hier dus te wachten, drie uur te vroeg, maar zoveel verschillende bars en resto’os in eenzelfde aeroport heb ik nog nooit gezien. Nu zitten we bij Soaring Eagle Spur, dus we zullen het wel overleven. En dan daarna slapen, slapen en slapen want om de een of andere reden is dat vannacht in mijn bedje niet gelukt...
En verder is dit epiloog een laatste typisch verhaal van Zwart Afrika en een laatste van Wit Afrika. Eerst zwart. Zondag, onze laatste dag, nodigen we Robin en Martha uit op een lunch op Praia de Maquaneta. Maar om daar te geraken moesten we de auto op een overzet zetten. Dat ging gelukkig nog net, met de achterwielen op de loopplank (zie foto). Allé, wijle op een terras op het strand gezeten (en gezien dat de zon toch oost-noord-west doet – kwas blijkbaar effe het noorden kwijt), ongelooflijk veel dolfijnen gezien – zelfs twee die helemaal boven het water sprongen – precies Walibi, ook vastgezeten met onze 4X4 in het zand – graven, takkebossen afbreken en plaatsen en dan eindeloos, eindeloos duwen ... maar dat was nog niks ... toen we savonds terugreden en stopten om naat een haaitje te kijken, vers gevangen, van een kilo of 7 à 8 vlees ( kilo of 12 levend) te koop aangeboden voor 7,5 €, hoorden we daar dat de overzetboot in panne gevallen was die middag : de schroef gelost en ergens op de bodem.
Nu konden we wel rondrijden, maar... 65 km en een lossezandweg langs het strand, en ... het begon te donkeren. Uiteindelijk hebben we het gewaagd – we moesten wel, twas onze laatste dag – en zijn in konvooi met 4 autoos in drie uur tijd weer in de bewoonde wereld geraakt. Tdeed ons denken aan de oversteek van de woestijn indertijd, en gelukkig dat we die ervaring hadden, theeft ons enkele keren geholpen.
Dat was zwart afrika: ge pakt een overzet maar ge kunt niet meer terug.
Dan de andere kant: Vanmorgen wil ik een douche pakken in onze guesthouse in Nelspruit, maar er is geen warm water. Twas nog vroeg, voor de 7, en dus alleen zwarte meiskens, de witte madam was nog niet op. Blijkt dat de electrische boiler niet aanstaat, dus laten ze ons douchen in de badkamer van andere gasten die al op ochtendglorensafari vertrokken waren. Al hun bagage lag er nog wel, maar hun warm water werd geleverd door een gasboiler, dus wijle alletwee lekker ons haar gewassen en klaar voor de grote reis. Maar toen later de witte madam arriveerde en hoorde dat de meiskens ons laten douchen hadden in de kamer van andere gasten, toen belandden we terstond weer in het Afrika waar we niet van houden. Maar bon, binnen een uurtje zitten we op de vlieger. Nog even gaan omkleden in de WC’s. Tot later.

Ziezo, kschrijf weer verder vanuit Oriente: voor de niet-alles-weters, Oriente is de naam van de treinstatie in Lissabon. We hebben twee uur wachttijd voor en trein naar Messines, dan drie uur sporen, daar komt Frank ons ophalen, en dan zijn we om zes uur ten laatste thuis. Dat wil zeggen: 23 uur reizen van Johannesburg tot Funcho, dan moet ge toch niet klagen vind ik.
We hebben wel ons eerste verlies geleden. Daarjuist in het vliegtuig hadden we onze lektuur: een Financiel Times, een Wall Street Journal en een Humo, samen met een mueslikoek, propertjes tussen de riem van de reistas gestoken, alles om de wachttijd en de treinreis op te vrolijken, en dat is er toch wel niet ergens uitgegleden zeker??? Maar dit als enige verlies op de hele reis, dus das met de glimlach geinkasseerd.
Wel meer bedelaars hier in Lissabon op een terrasje in het station. Zijn er hier meer arme mensen dan in Zuidelijk Afrika?
Enfin, we zijn thuis, morgen staan we op de stoep bij jullie. Aan deze brief hangen nog een tiental fotootjes, maar Poesje stuurt jullie nog wel een link naar het stripverhaal... tot zover het gesproken deeltje.
Dikke kussen en tot spoedig.